مێعماری هەورامان و سەقامگیری فراکتاڵ (بەشی یەکەم)

لە زمانی کوردیدا دوو وشەی نیشتمان و نیشتەجێ بوون هاورەگەزن ، واتە نیشتمان ئەو شوێنەیە کە تێێدا نیشتەجێ ئەبیت و سەقام ئەگریت، سەقام گرتن لە جیهانێکدا کە مێرلۆپۆنتی پێی وایە بە بێ هیچ لایەنێکی ناوبژیکەر خۆی بە تۆ ئەنوێنێت. نیشتمان بێگومان هەر ئەو وەڵاتەشە کە ئەتوانی تێیدا بژیت و سەقام بگریت بەڵام هەموو وەڵاتێک ناتوانێت نیشتمانی تۆ بێت. مێعماری ناسیاسی مێعمارییەکە جیهانی مرۆڤ بە بێ دەست تێوەردانی هیچ لایەنێکی سێهەم لە شوێنێکی تایبەتدا کۆ دەکاتەوە. 

نگاهی به نشانه شناسی در معماری

از زمانی که سوسور در کتاب « درس هایی در مورد زبانشناسی عمومی» پیشنهاد پایه گذاری علمی نوین  تحت عنوان نشانه شناسی را مطرح کرد[2]، تا به امروز ...........

جنون نشانه ها در موزه یهود یا کارناوال سیستمهای دلالتگری اقلیت

س سیناتوس اندیشید:

« اما من شاید اینجا تصویرها را بد تفسیر می کنم. به این عصر، خصوصیات عکسی را که از آن گرفته شده، نسبت می دهم. وفور سایه ها، سیلابهای نور، برق شانه ای آفتاب سوخته، انعکاس نادر، گذارهای سیال از عنصری به عنصر دیگر. شاید تمامی اینها فقط به عکسهای فوری مربوط می شود، به نوعی خاصی از پرتو نگاری، به شکل خاصی از آن هنر مربوط می شود، و دنیا هرگز واقعا چنین مواج ، چنین خیس و چنین چالاک نبوده است. درست همانطور که امروز دوربینهای ساده مان به شیوه خاص خود دنیای مارا که عجولانه سر هم بندی و رنگ آمیزی شده است ثبت می کنند. .... من سوء تعبیر می کنم ... با نسبت دادن به عصر .... این وفور .... سیلابها .... گذارهای سیال .... و دنیا هرگز واقعا .... درست مثل ... نبوده است، اما این نشخوارها چگونه می تواند راه بر دلهره ام ببندد؟»[1](ناباکف، ولادیمیر،1382 : 48 و49 )