لعنت
به من که مرگ
در عکست هر روز
خیره تر می شود
به دنیا ، که بر عکس ما چرخید
همان بهتر
که نیمه اش همیشه در تاریکی بماند
چه بازنده زنده ام گلم!
کجای سرم
... کودکی بیجانت تاب خورده باشد باید
که اینقدر فاجعه زندگی
در چشمانت پیچیده است؟
تو را به خدا
گلم!
نفس بکش
داد بزن خدا
با طعم خردل در گلویت گیر کرده است
نه با اینهمه تکرار در وا ژه فاجعه
حرف دلم را که نه
گندی بهتر از خردل هم بزنید
دیگر با زبان مادری
نمی توانم شعر را به حلبچه خیانت کنم
بمان گلم
با این همه آلوده در هوای من
مادر کنار تو هنوز هم بهتر است.
لە زمانی کوردیدا دوو وشەی نیشتمان و نیشتەجێ بوون هاورەگەزن ، واتە نیشتمان ئەو شوێنەیە کە تێێدا نیشتەجێ ئەبیت و سەقام ئەگریت، سەقام گرتن لە جیهانێکدا کە مێرلۆپۆنتی پێی وایە بە بێ هیچ لایەنێکی ناوبژیکەر خۆی بە تۆ ئەنوێنێت. نیشتمان بێگومان هەر ئەو وەڵاتەشە کە ئەتوانی تێیدا بژیت و سەقام بگریت بەڵام هەموو وەڵاتێک ناتوانێت نیشتمانی تۆ بێت. مێعماری ناسیاسی مێعمارییەکە جیهانی مرۆڤ بە بێ دەست تێوەردانی هیچ لایەنێکی سێهەم لە شوێنێکی تایبەتدا کۆ دەکاتەوە.
از زمانی که سوسور در کتاب « درس هایی در مورد زبانشناسی عمومی» پیشنهاد پایه گذاری علمی نوین تحت عنوان نشانه شناسی را مطرح کرد[2]، تا به امروز ...........